De krant van gisteren

Een luide vloek schalde door de ruimte. Tot dan hadden zijn vrouw en de man rustig op hun bestelling zitten wachten, in de vissnackbar. Ze waren een dagje uit geweest, met hun jongens, en hadden bedacht dat ze tot besluit kibbeling zouden eten, omdat hun jongens daar zo dol op waren. Een goede afsluiting dus, van een geslaagd dagje uit. Maar nu dus die knallende vloek.
Onrustig keken zijn vrouw en de man in het rond, wat er aan de hand zou zijn. Zat de plaatselijke alcoholist in een hoekje de sfeer te verzieken? Aan zijn vaste tafeltje wellicht? En zou hij nu met zachte doch besliste hand uit de zaak verwijderd worden? Waren er hanggroepjongeren aan het bekvechten geslagen? Over drugs allicht? Was er onenigheid over de rekening ontstaan, met een modern kortgelonte klant?
Maar nee, het bleek de uitbaatster zelve te zijn die zo luidruchtig haar gram spuide dat ze het buiten op straat waarschijnlijk ook nog wel konden horen. Maar misschien, bedacht de man later, was dat juist de bedoeling geweest, want het ging, zo bleek, over de klanten die de snackbar net hadden verlaten. Zij hadden, foeterde de uitbaatster op hoge toon verder, de krant van vandáág gebruikt om onder de poten van hun wiebelend tafeltje te vouwen. Wat had ze dáár een afschuwelijke hekel aan!
Blijkbaar, maakte de man hier verwonderd uit op, gebeurde dat vaker. Terwijl ze er misschien wel een stapeltje kranten van gisteren naast had gelegd, speciaal voor dit doel.
Asociaal, vond de uitbaatster het in elk geval nog altijd op volle kracht, want zij had die krant nog willen lezen. Verdomme, kwam het hoge woord er uit, wísten die mensen dan soms niet hoe smérig die vloer hier was?